in gesprek met July Leesberg, deelnemer aan MIJN ZOMER, de Scarabee SlowTalks op 18 juli 2010

Zondag 18 juli 2010 presenteren drie beeldend kunstenaars, een musicus, een landschapsarchitect en een uitgever zich in 10 minuten durende optredens over hun 'Passie voor de Zomer'. Deze keer vinden deze 'SlowTalks' plaats in KABELS op het landgoed De Westerbouwing. Een mooie aanleiding om July Leesberg, beeldend kunstenaar uit Wageningen en deelnemer aan de SlowTalks, te interviewen.



Voordat July Leesberg de beeldende kunst binnenstapte, studeerde zij vanaf 1975 'tropische plantenteelt’ aan de universiteit van Wageningen. Vanaf 1984 deed zij onderzoek voor het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Zij deed research naar productiesystemen in Colombia in Zuid Amerika, en in Mali in West Afrika. Het waren fantastische reizen: ze vertelt over de regens in het oerwoud op de grens van Panama, en over vuurvliegjes en wilde orchideeën. Later ging zij les geven aan de Universiteit van Wageningen en kreeg zij verschillende consultancy opdrachten in het Midden Oosten en Azië (India, Syrië en Nepal). Na nog een aantal jaren aan een trainingsinstituut voor buitenlandse studenten verbonden te zijn, besloot zij haar toekomst om te gooien en begon een opleiding aan de kunstacademie. Haar consultancy werk concentreerde zich nu op cultuurprojecten: in Ghana hielp zij vrouwen bij het vertalen van oude symbolische muurschilderingen naar het canvas. Dat is belangrijk als inkomstenbron voor de vrouwen, maar ook voor het behoud van de rijke beeldtraditie. Hieruit vloeide de expositie 'Wall to Wall' voort in het World Art House in Well, Noord Limburg (2007). De Ghanese kunstenaressen werken nog steeds met deze Nederlandse organisatie samen.

In 1997 begon ze met de dagopleiding aan de Hogeschool voor de Kunsten Arnhem (HKA), het huidige ArtEZ, afdeling 'vrije kunst'. Ze studeerde in 2001 af met schilderijen van enorme bloemen. In 2002 verwierf zij de Siemens prijs met een schilderij van de Ginkgo, een boom met veel verhalen: een reis naar New York, die misschien wel bepalend was voor haar huidige thema. Rond 2006 raakte zij geïnteresseerd in het Nederlandse landschap. Hieruit ontstonden schilderijen van moderne, door de mens geconstrueerde landschappen. 'Het Nederlandse landschap verandert snel, en nergens weet de mens de mens zijn omgeving zo goed naar zijn hand te zetten als in Nederland. Dat is zichtbaar aan de horizon. Wie zijn ogen ervoor opent, ziet wonderlijke dingen. Ik schilder wat het met me doet. Ik schilder het landschap van de 21ste eeuw. Het is opmerkelijk dat als je dat landschap schildert, mensen het vaak niet gezien hebben. Ze 'kijken weg' van wat ze niet mooi vinden. Ik kijk het gewoon weer 'terug'. Ik kijk naar de schoonheid van het complex van vormen in landschap en architectuur.' Zij schilderde de haven van Wageningen, de grootste binnenhaven van ons land. 'Grote voedersilo's, betoncentrales. Best spannend, dit nieuwe landschap: meer dan een romantisch wilgenbosje.' Drie versies 'Manhattan aan de Rijn' (2006) schilderde zij, waarin ze de vormen van de silo's in Wageningen combineerde met de skyline van Manhattan. Een van de werken werd in 2009 door het Museum in Wageningen aangekocht. Meer schilderijen volgden zoals 'Lelystad' (2006)', 'Noordzeestrand‘ (2007), horizon IJmuiden’(2009) en de recente serie 'windturbines'.



'Ik schilder in olieverf, acrylverf en eitempera. Op basis van onderzoek door fotografie, film, krantenfoto's en beelden van de televisie. Met dat materiaal maak ik mijn eigen werkelijkheid. Ik bewerk mijn schetsen op de computer en schilder op het doek. De nieuwe landschappen die hieruit ontstaan, zijn een combinatie van beelden van de werkelijkheid en mijn fantasie. Mijn werk is post modern. Het hoeft niet mooi te zijn, het mag confronteren. Sommigen noemen het magisch realistisch, vanwege de soms vervreemdende atmosfeer in de werken.'



Mijn bijdrage aan de SlowTalks: 'Mijn Zomer en alles in de wind.'
'Ik was al van plan er weer eens op uit te trekken om materiaal voor mijn schilderijen te verzamelen. Door de vraag van Scarabee om te vertellen over 'mijn passie en de zomer', heb ik de tocht wat vervroegd. Ik ben er met mijn autootje op uitgetrokken.' Zij reisde door oud en nieuw Molenland: het Nederland van Verleden en Toekomst. Molens interesseren haar omdat ze de wind gebruiken en het landschap een karakteristiek gezicht geven waarachter veel kennis schuil gaat. Maar ook omdat de windturbines in Nederland een controversieel onderwerp zijn. Ze vertrok uit Wageningen richting “het Hoge Land” in Noord Groningen. ‘In het Eemshavengebied is de concentratie windturbines het grootst. Er staat ook een oude molen ‘de Goliath’, midden tussen die moderne windturbines in. Ik vind die combinatie prachtig. In de Eemshaven liggen de onderdelen van de windturbines op de grond uitgestald. Het lijken enorme sculpturen. Ik overnachtte op een camping tussen Doodstil en Uithuizen. Na een paar verkenningstochten trok ik door naar Lauwersoog’. Via de afsluitdijk in de brandende hitte naar het Robbenbos van Staatsbosbeheer. Vanuit dat koele hoekje van West Friesland verkende ze de windturbines in de Wieringermeer. ‘Hier heb ik ook veel getekend. Geprobeerd te ontdekken hoe je het verschil tussen een draaiende en een stilstaande windmolen kunt vastleggen’.







Vanuit de Wieringermeer nam zij de snelweg naar ‘de Schermer’, een polder waar nog veel oude windmolens van de droogmakerijen staan. 'Ik was echt verrast. Als ik een foto nam stonden er wel 5 van die oude molens tegelijk in mijn beeld. Het is er zo mooi en zo echt Hollands. Je ziet er aan de ene kant van de weg het water op het niveau van je wielen staan, en aan de andere kant wel vijf meter lager....’

Tenslotte via de Markerwaarddijk terug naar huis. Met hevige regens en windvlagen was het moeilijk het kleine autootje op de weg te houden. 'In die storm bedacht ik dat de tocht wel invloed op mijn werk zou krijgen. Tot dusverre weerde ik de groene natuur uit mijn werk, maar ik begon nu wel potentie te zien in het contrast tussen de begroeiing en de techniek. Door alles wat ik gezien had voelde ik me wel echt een trots op mijn oude land met al haar wind- en watertechnologie.’




‘Een van de kunstenaars die ik erg bewonder en die mij inspireerde is Georgia O' Keeffe. Die betoverende sterrenhemel en die krachtige boom in 'The Lawrence Tree' ... Dat vreemde schilderij van haar werd mijn 'Sterrenhemel 1 (2009)'. Met mijn windturbine in plaats van haar boom. Ook raakt het scherpe licht in de schilderijen van Edwin Hopper me. En bij Zandvliet boeit me de openheid, de vrijheid en het lichtvoetige van zijn landschappen.’

Meer informatie over July Leesberg:
http://www.atelierleesberg.nl/