zaterdag 17 juli 2010

In gesprek met Bart Sloven, deelnemend kunstenaar aan de SlowTalks op 5 april 2010


Maandag 5 april 2010, Tweede Paasdag, presenteert Bard Sloven als een van de zes sprekers zich tijdens de Open Ateliers in de voormalige Dennenkampschool in Oosterbeek. Om die reden een interview met Bard Sloven. Hij ontvangt me in zijn tijdelijke atelier in Oosterbeek en vertelt over zijn passies: schilderen, Vera en Jan, Kraken als mentaliteit, The Golden Peanuts en het landschap.
 


In 2001 studeerde ik af aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Ik begon met assemblages maar maakte later de keuze voor het schilderen. Dat kwam vooral door de schilders die ik leerde kennen: ik vond hen de leukste mensen en ze hadden de leukste ateliers.



Ik begin een schilderij door het horizontaal op een tafeltje te leggen en daarop, als grond, een natte laag aan te brengen met een papje van pigment en kunstharsdyspersie. Als dat gedroogd is, zet ik het doek op de ezel. Ik gebruik bij het schilderen de bobbels en de kuiltjes van het linnen. Op de verhogingen breng ik met een kwast die ik eerst droogtrek, de verf laag op laag aan. Door de droge verf ontstaat een soort fijne huid die op een raster lijkt. Mijn bedoeling is dat in het schilderij de onderlaag en de toplaag een coalitie aangaan.




De plekken die ik schilder zijn delen van de locaties waar ik woonde: een muur, een trap, een plint, een stoel, een tafel. Mijn wereld moet stil zijn. Ik wil weinig. Schilderen heeft voor mij te maken met stilstand en met rust, met zien hoe het licht zich beweegt en hoe het zich gedraagt. Ik schilder niet de dingen zelf, geen 'objecten' of anekdotes, maar projecties van licht en schaduw. Dat is al heel veel. Als het schilderij vorm heeft gekregen, dan ga ik de dialoog met het schilderij zelf aan en komt het los. Dan ontstaat een schilderij van licht en kleur. In het pand in de Weverstraat waar ik 2,5 jaar woonde, was de lichtval verbazend. Er stond bijvoorbeeld een ladder waarvan de schaduw door het verschuivende licht gedurende de dag voortdurend veranderde en bij kunstlicht ontstond een dubbele schaduw. Fascinerend. Als in een 'Dogma film' mocht ik de ladder niet verschuiven maar koos ik het moment uit het spel van licht en schaduw. Om dat mooi te omschrijven, heb je een goede dichter nodig. Daarnaast wil ik, in plaats van een foto, ieder jaar een schilderij maken van Jan, onze zoon. Toen hij één werd, was hij net 'baby-af' en toen hij twee werd, maakte ik een portret waarin je kunt zien dat hij de wereld al echt inkijkt. Dat wil ik ieder jaar volhouden.


Ik schrijf in mijn schildersboekjes en maak er schetsen bij. Zo leg ik mijn gedachten en beelden vast. Ik teken met de fijne punt van een bic-pen in dunne lijnen, laag over laag. Sommige schetsen werk ik uit klein tot ballpointtekeningen, maar soms ook tot tekeningen van wel 140 x 90 cm. Niemand kent het langdurige proces dat tussen schets en de uiteindelijke tekening ligt en niemand ziet het eindeloze werk, het voortdurend overtekenen van lijnen waaruit de diepste kleuren van de ballpointtekening ontstaan.






Ik ben een kraker uit idealisme. Vijf jaar geleden kraakten we de drie antiekzaakjes in de Weverstraat en bouwden we ze om tot een woon-werkcentrum met open deuren. Later werd het een levendig buurtcentrum. Toen er plannen waren voor nieuwbouw, hebben de mensen uit de straat voor 4 ton aandelen gekocht in een pandvereniging. Zij overtuigden de gemeente en de eigenaar Vivare, van het belang om deze panden te behouden. Nu worden ze door de eigenaar gerenoveerd en zijn in september 2010 klaar. Wij maken er een cultureel centrum van en huren een deel als woning. Voor ons wordt dit een heel nieuwe situatie. Deze keuze heeft natuurlijk ook te maken met onze zoon Jan, want we willen voor hem een stabiele plek. We kunnen gedeeltelijk overbruggen doordat we een aantal maanden het huis van de overleden schilderes Elska 't Hoen mogen gebruiken en we zoeken nog een ruimte tot september.


In september gaan we met de kern van 'The golden Peanut Society' (Heiko, Vera, Bard en Jan) een nieuwe fase in door het opzetten van een biologisch vegetarisch restaurant met leestafel en een 'podium'. Het terras biedt uitzicht op het Zweiersdal. Verder komt er een cursusruimte, een muziekruimte en in de kelder het Historisch Documentatiecentrum van de Stichting Heemkunde. Graag willen wij in de toekomst ook met Stichting Scarabee samenwerken. Wij doen vooral veel met een hechte groep vrienden, ook buiten het atelier. Zo heb ik projecten gedaan, schilderscursussen gegeven en workshops geleid. Ook heb ik een aantal keer in leegstaande winkelpanden geschilderd zodat mensen kunnen zien hoe en hoe langzaam dat gaat.
Ik kom uit Ouderkerk aan de Amstel en het landschap is daar vlak en ver. Rondom Utrecht, ik woonde in een kraakpand in Zeist, is het mooi, maar toen ik verliefd werd op Vera ontdekte ik Oosterbeek en de omgeving. Het glooiende landschap van De Duno, De Hemelse Berg, De Oorsprong zijn prachtige gebieden met beken en soms Herman Hesse-achtige vormen. Ik wandel daar dagelijks met mij hond en mijn zoon Jan. Bovendien is het ook in cultureel en historisch opzicht een rijk landschap.



Uit alles wat ik graag doe en waarvan ik houd - van kinderen, planten, dieren, de natuur - springt muziek er bijzonder uit. Bob Dylan en Leonard Cohen zijn voor mij belangrijke musici. Zelf heb ik wel opgetreden als dj in de schouwburg van Arnhem met een bijzondere sfeer, heel anders dan een populair festival. Ik neem mijn eigen apparatuur mee op de bakfiets.

http://podiumscarabee.blogspot.com/

4 opmerkingen: